ayıklansın diye içimden belirsizlik tortusu
yağmurla çözülüyor gecenin dolaşık saçları
yorgun atların sağrısında uykusuzluğum dinince
su kaynağını hatırlayıp bedenim toprağı evi sanıyor

Bu kitabın aslı, meşhur rüya tabircisi İbn-i Sirin’in Muhyiddin-i Arabi’den tercüme ettiği Tabirname ile İbrahim-i Kirmani ve diğer rüya yorumcularının kitaplarından derlemeler yapmak sureti ile oluşturulan ve Muhyiddin-i Arabi’nin Tabirname’sinin kenarına dercedilen Tuhfetu’l-Müluk isimli iki kitaptan meydana gelmektedir.

Köksüz; kökü olmayan, sağlam bir dayanağı ve gerçeği bulunmayan…

Ne kadar kaçarsa kaçsın sonunda bir yere varacak olan insanoğlu yaradılışı gereği, derinlere kök salan kadim ormanlar gibi bir yerlere ya da birilerine tutunmak, bağ kurmak zorundadır. Köksüz, bağsız kalması mümkün değildir. Hiçbir ruh yalnızlıkla beslenemez. Yalnızlık sadece kırılganlıklarımıza karşı giydiğimiz bir zırhtır ve sonsuza dek giyilemeyeceği de bir gerçektir. Aramızda kan bağı olsun ya da olmasın, bizi önemseyen insanlar hayata tutunmak için toprağa saldığımız köklerden biridir ve kabul etmek istemesek bile yaşamak için birbirimize ihtiyacımız vardır.

Bu kitapta toplanan elli adet günlük; yer yer edebî, yer yer gündeme dair yazılardan oluşsa da yazarın gençlik günlerini nasıl geçirmekte olduğunu anlamak isteyenlere elli adet cevap mahiyetinde de anlaşılabilinir. Belki vaktinden evvel bir cevaptır belki de tam zamanında verilmesi gereken bir hesap…